Yakın zamanda yapılmış çalışmalarda , sol ventrikül relaksasyonunun bir indeksi olan mitral anulus erken diyastolik hızının (Ea), sol ventrikül dolum basıncından daha az etkilendiği gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı, doku Doppler görüntülemesinden (DDG) elde edilen verilerle standart trans-mitral Doppler akım verilerin kombinasyonunun, sol ventrikülün diyastol sonu basıncını tahmindeki değerini belirlemektir. Bu amaçla, koroner anjiyografi ile koroner arter hastalığı tanısı alan 85 olgu çalışma kapsamına alındı. Standart Doppler parametreleri (E dalga hızı, A dalga hızı, EIA oranı, E deselerasyon zamanı) ve DDG parametrelerin (Mitral anulus erken diyastolik dalga hızı [Ea], mitral anulus geç diyastolik dalga hızı [Aa], ve transmitral E dalga hızının mitral anuler erken diyastolik hıza oranı [EIEa]) SVDSB > 1 5mmHg üzerinde olmasını öngörmesinin değeri araştırıldı. SVDSB ile en iyi korelasyon gösteren parametre, trans-mitral E dalga hızının mitral anuler erken diyastolik hıza (Ea) oranı (EIEa)idi (r=0 .62 p 10 olmasının SVDSB'mn> 15mmHg olmasını gösterme duyarlılığı %85 özgüllüğü %77 olarak saptandı. Sonuç olarak, relaksasyonun etkisinin de hesaba katıldığı mitral E dalga hızı, (EIEa oranı) koroner arter hastalığı bulunan hasta populasyonunda sol ventrikül dolum basıncının tahmininde kullanılabilecek bir parametre olabilir.

Semptomatik koroner arter hastalarında anjiografik olarak intermediate darlık şeklinde değerlendirilen lezyonlarla sıklıkla karşılaşılır. Revaskülarizasyona karar vermek için bu lezyonların daha ileri yöntemlerle değerlendirilmesi gereklidir. Bu problemin çözümünde bugün için geçerli tekniklerden birisi de intravasküler ultrason görüntüleme yöntemidir. Bu çalışmada kantitatif koroner anjiografi ile yüzde çap darlığı 49,0 ± 6,5 bulunan 50 lezyonun kantitatif ve kalitatif değerlendirilmeleri intravasküler ultrason yardımıyla yapıldı. Kesit alan darlığı yüzdesi 33 ile 87 arasında değişmekte olup, ortalama plak yükü 67,0 ± 12,4 bulundu. Plak yükü lezyonların 18 (%36) inde %50-70 arasında iken, 26 (%52) sında %70'in üzerindeydi. Lümen alanı lezyonların 30 (%60) unda 4 mm2'nin altında bulundu. Plak eksantrisite indeksinin 0.4 ± 0,3 oluşu lezyonların eksantrik yapısını ifade etmekteydi. Lezyonların 25 (%50)'inde ileri derecede eksantrik plak yapısı gösteren hastalıksız duvar bölgesinin varlığı dikkati çekiyordu. Lezyonlar çoğunlukla yumuşak veya mikst plak yapısına sahipti ve kalsifikasyon lezyonların 8 (%16)'inde görüldü. Referans segmentlerin 17 (%34)'sinde ateroskleroz bulunmazken, 14 (%28)'ünde %40'ın üzerinde plak yükü bulundu. Yetersiz arteriyel remodeling lezyonların 14 (%28)'ünde saptandı. Kompansatuar dilatasyon ise 15 (%30) lezyonda belirlendi. Yetersiz arteriyel remodeling olan lezyonların plak yükünün daha az olduğu görüldü. Kantitatif koroner anjiografi ve intravasküler ultrason bulguları karşılaştırıldığında referans lümen çapları benzer olmasına rağmen, lezyon lümen çapları arasında anlamlı farklılık saptandı ( 1,8 ± 0,6 mm, 2,1 ± 0,5 mm, p<0,01 ). Sonuç olarak intravasküler ultrason intermediate anjiografik lezyonların incelenmesinde değerli bir teknik olup, ileri tetkik ve tedavinin planlanmasında yol göstericidir.

Hipertrofik obstrüktif kardiyomyopatide (HOKM) çıkış yolu obstrüksiyonunu azaltmak amacı ile, negatif inotropik ilaçlar, DDD pacemaker takılması ve cerrahi olarak miyektomi yapılmasının yanısıra son yıllarda septal koroner arterin alkol ile tıkanması ile septumda nekroz oluşturulması uygulamaları yapılmaktadır . Kasım 1997 ile Mayıs 1999 tarihleri arasında septal arterini alkol ile tıkadığımız optimal medikal tedaviye rağmen, sınıf lll semptomları olan 13 olgunun işlem sonrası hemodinamik verilerini, ekokardiyografik değerlendirmelerini, ve orta dönem takip sonuçlarını sunuyoruz. Olguların işlem öncesi sol ventrikül çıkım yolundaki ortalama basınç farkı 42±15 mmHg iken, işlemden hemen sonra ortalama 9±7 mmHg'ya , septum kalınlığı işlem öncesi ortalama 2.6±0.4 cm iken, işlemden bir ay sonra 1.9±0.5 cm, altıncı ay ise 1.8±0.3 cm'ya düştü (p=0.0008). Olguların tümünde semptomlarda belirgin düzetme oldu (11 olgu sınıf I, iki olgu ise sınıf ll idi). Kalıcı tam blok gelişen iki olguya DDD pacemaker takıldı. HOKM'de medikal tedaviye rağmen semptomlu olgularda septal arterin tıkanması, hastanın yaşam kalitesini önemli ölçüde düzeltmektedir. Bununla beraber bu tedavi metodunun uzun dönem takip sonuçları bilinmediğinden, olgu seçiminde titiz davranılmasında fayda vardır.

Akut miyokard infarktüsünde primer anjiyoplastide yeniden tıkanma ve restenozun yüksek oranlarda olması primer stent yerleştirilmesi fikrini gündeme getirmiştir ve 4 yıldır yaygın olarak uygulanmaktadir. Bu çalışmada akut miyokard infarktüsünde primer stent yerleştirilmesinin etkinliği ve güvenilirliği araştırılmıştır . Çalışma Ekim 1995- Ekim 1998 döneminde primer PTKA sonrası suboptimal veya başarısız sonuç alınan 82 olguda yapılmıştır. PTKA sonrası ? %30 darlık kalması veya akut tıkanmaltıkanma tehditi olması stent uygulama endikasyonu olarak alındı. Olguların 70'i erkek (%85.3) ve yaş ortalamasi 53.2± 7.8 yıl idi. Ağrının başlangıcı- hastaneye geliş süresi 197.5± 44.9 dakika, hastaneye gelişfemoral ponksiyon süresi 23.5 ± 6.1 dakika, hastaneye geliş- reperfüzyon sağlanma süresi 45.3 ± 20.1 dakika ve olgunun kateter laboratuarında kalma süresi 52.7 ± 25.4 dakika idi. Dört olguda 2, diğer olgularda tek stent yerleştirildi. Stent yerleştirilme işlemi yüksek basınç (15.5 ± 3.01 mmHg) uygulanarak yapıldı. Referans damar çapı 3.12 ± 0.21 mm, final lümen çapı 3.04 ± 0.22 mm, rezidü darlık %8.3 ± 4.3 idi. 81 olguda TIMI 3 akım sağlandı. Akut stent trombozu gelişen 1 olgu bypass sonrası öldü. Hastane içi dönemde hiçbir olguda rekürren iskemi, reinfarkt olmadı. 2 olguda kan transfüzyonu gerektiren kasık hematomu oldu. Hastaneden çıkış öncesi yapılan anjiyogramda restenoz ve reoklüzyon saptanmadı. Sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu %57.2 ± 9.9 bulundu. Sonuç olarak AMİ'ünde stent güvenle yerleştirilebilir. Primer anjiyoplastide stent yerleştirilmesi ile optimal anjiyografik sonuç alınmaktadır. Hastane içi dönemde reoklüzyon reinfarkt, rekürren iskemi ve mortalite en aza indirilerek primer anjiyoplastinin sonuçları iyileştirilmekte ve olguların ortalama hastanede kalış süresi kısalmaktadır.

Çalışmamızda Tc-99m sestamibi gated SPECT görüntüleme ile miyokard perfüzyonunun yanısıra bölgesel duvar hareketlerinin de birlikte incelenmesinin iskemik ve idiyopatik dilate kardiyomiyopatinin ayırıcı tanısında önemini ejeksiyon fraksiyonu <%35 olan 36 hastada araştırdık. ?1 epikardiyal koroner arterde ?%70 lumen darlığı tespit edilenler iskemik kardiyomiyopatili grubu (1.grup, n=20), edilmeyenler idiopatik dilate kardiyomiyopatili grubu (2.grup, n=16) oluşturdu. Perfüzyon 5-puanlı (0=normal, 4= tutulum yok), duvar hareketi ise 4-puanlı skorlama sistemine göre (0= akinezildiskinezi, 3=normal) 20 segmentlik model üzerinden değerlendirildi. Toplam stres skoru (TSS) (25.5±7.6'a karşı 7.68±1 .58, p<0.001) ve toplam reversibilite skoru ( 10.9±7.9'a karşı 0.25±0.68, p<0.001) iskemik kardiyomiyopatili grupta daha yüksek, duvar hareketi skoru (DHS) da daha düşük saptandı (39.9±6.87'e karşı 51.6±1.96, p<0.001). TSSIDHS oranı iskemik grupta 0.68±0.30, idiopatik grupta 0.15±0.03 olarak hesaplandı. (p<0.001). Egzersizle oluşan sol ventrikül dilatasyonu (p=0.004) ve çok damar paterni de (p=0.0001) iskemik kardiyomiyopatili grupta daha fazla sıklıkta görüldü. Logistik regresyon analizi uygulandığında TSS (p<0.0001), DHS (p<0.0001) ve TSSIDHS (p<0.0001) iskemik kardiyomiyopatiyi öngören bağımsız parametreler olarak belirlendi. Elde edilen bulgular ışığında stres-istirahat perfüzyon görüntülerindeki defekt yaygınlığı, ciddiyeti ve reversibilitesine ek olarak segmenter duvar hareketinin de birlikte değerlendirilmesinin iskemik ve idiopatik dilate kardiyomiyopatinin ayırıcı tanısında ek fayda sağladığı sonucuna varıldı.

Diyabetes mellitus (DM) perkütan koroner anjiyoplasti ( PTCA) sonrası restenoz için major bir risk faktörü oluşturmaktadır. Son çalışmalar intrakoroner stentlerin PTCA ile kıyaslandıklarında restenozu önemli derecede azalttığını göstermektedir. Bununla beraber koroner stentlerin diyabetik hastalarda etkisi ile ilgili çalışmalar sınırlıdır. Çalışma kliniğimizde DM'da nativ koroner damarlarda PTCA ve stent sonuçlarının erken ve orta dönem kıyaslanmasını amaçlamıştır. PTCA uygulanan 63 diyabetik hasta PTCA grubunu, stent uygulanan 36 diyabetik hasta stent grubunu oluşturdu. Her iki grupta hastalar arasında klinik ve anjiyografik özellikler açısından önemli bir fark yoktu. Erken dönemde, işlem ve klinik başarısı, hastane içi dönemde gelişen major komplikasyonlar her iki grupta önemli bir fark göstermedi. 8 aylık toplam klinik takip sonucunda PTCA yapılan diyabetik grupta istenmeyen kardiyak olay oluşma toplamı stent uygulanan diyabetiklere göre anlamlı derecede yüksekti (%38'e %13.9 p=0.02). PTCA ve stent grubunda ölüm (%3.2 ve%2.8), akut miyokard infarktüsü (AMİ) (%3.2 ve %5.6), tekrar PTCA girişimi (%14.3 ve %2.8) benzer olmasına karşılık, PTCA grubunda koroner by-pass cerrahisi (KBG) (%17.5 ve %2.8 p =0.0001) önemli derecede yüksek bulundu. Toplam revaskülarizasyon PTCA grubunda %31.7 iken stent grubunda %5.6 (p=0.005) idi. Sonuç olarak PTCA yapılan hastalarda diyabetin orta dönem klinik izlemede restenozu yansıtan istenmeyen kardiyak olaylar açısından bir risk faktörü oluşturduğu; intrakoroner stentlerin ise bir risk faktörü oluşturmadığı düşünüldü ve diyabetik hastalarda intrakoroner stentlerin PTCA 'ya tercih edilmesinin daha uygun olabileceği sonucu çıkarıldı.

TEKHARF Çalışmasının 1997/98 yazlarında gerçekleştirilen üçüncü takibinde muayene edilen toplam 2575 erişkinden 1599 erkek ve kadında kanda fibrinojen düzeyleri belirlenip bunun diğer bazı risk parametreleri ile ilişkisi incelendi. Plazmada fibrinojen Behring firmasının kiti ve türbidodensitometrik yöntemle ölçüldü ve kohortun rastgele bir bölümünde değerlerin referans laboratuvarında valide edilmesiyle gerekli ayarlama yapıldı. Ortanca yaş erkekte 46, kadında 48 idi. Ortalama değerler erkekte 2.68, kadında 2.88 g/I idi. Kadında yaşa bağımlı değilken, erkekte yaşta (her beş yaşta 0.1 g/I) artıyordu (r= 0.29, p<0.001). Mültivariye analizde sigara içimi her iki cinsiyette plazma fibrinojeninin anlamlı bir bağımsız belirleyicisi idi. Ayrıca, kadında bel çevresi, plazma trigliseridi ve HDL-kolesterol, erkekte de bel/kalça oranı fibrinojenin anlamlı birer bağımsız etkeni olarak saptandı; erkekte HDL-kolesterol sınırda anlamlı etken biçiminde belirdi. Tekdeğişkenli analizde total kolesterol ve bedeni hareketsizlik her iki cinsiyette fibrinojen değerleriyle, zayıf da olsa, anlamlı doğrusal korelasyon sergiledi. Plazma fibrinojen değerleri ile kadında beden kitle indeksi, sistolik ve diyastolik basınçlar, erkekte ise LDL-kolesterol değerleri arasında yine zayıf ama anlamlı korelasyon saptandı. Kadında fibrinojen ile LDL-K/HDL-K oranı arasında ters bağıntı da gözlendi. HDL-kolesterol ile fibrinojen konsantrasyonları arasında doğrusal ilişki açıklanamayan ilginç bir gözlem olarak yeniden ortaya çıktı. Batılı popülasyonlara göre orta düzeyde veya bir miktar yüksek bulunan erişkin fibrinojen düzeylerimizin, toplumumuzun koroner riskine katkı da bulunabildiği düşünülmektedir.

Fenofibrat'ın Türk toplumunda etkinlik ve güvenilirliğini saptamak amacıyla, uygun hipolipidemik diyete yanıt vermeyen, yaşlan 31 - 74 arasında değişen (54±7) 249 hastaya günde tek doz 250 mg kontrollu salım yapan fenofibrat verildi. Etkinlik ve güvenilirlik parametreleri tedavi başlangıcında, 8. ve 12. haftalarında değerlendirildi. 12 haftalık tedaviden sonra, başlangıç değerlerine göre total kolesterol düzeyinde %14.82 (p<0.0001), LDL kolesterol düzeyinde %13.01 (p<0.001), trigliserid düzeyinde %40.65 (p<0.0001),fibrinojen düzeyinde %8.27 (p<0.01) oranında azalma, HDL kolesterol düzeyinde ise %18.42 (p<0.0001) oranında artma saptandı. Güvenilirlik parametrelerinde (SGOT, SGPT, CPK, GGT, üre, kreatinin) ise anlamlı değişiklik saptanmadi. Fenofibrat'ın etkin ve güvenilir bir hipolipidemik ajan olduğu, toplumumuzda sıklıkla rastlanan yüksek trigliserid düzeyini düşürmede etkisinin belirgin olduğu, ayrıca bağımsız bir kardiyovasküler risk faktörü olarak kabul edilen fibrinojen düzeyinin de düşürülmesini sağladığı sonucuna varıldı. Düşük HDL kolesterol düzeyine de anlamlı olarak olumlu etki yapması ilacın ek bir yararı olarak değerlendirildi.

Çalışmamızda kalp cerrahisi sonrasında kalıcı kalp pili takılan hastaların klinik özelliklerinin değerlendirilmesi, kalıcı kalp pili uygulamasının kısa ve uzun dönem sonuçları ve komplikasyonlarının analiz edilmesi amaçlandı. Çalışma Nisan 1988-Aralık 1997 tarihleri arasında kalıcı kalp pili takılan 52 olgu üzerinde retrospektif olarak yapılmıştır. Operasyon sonrası kalıcı kalp pili yerleştirilen hastaların çoğunun (%90) operasyon öncesi çeşitli ileti bozukluklarına sahip olduğu belirlendi. 18 yaşın üstündeki erişkin toplumda aort kapak replasmanı (AVR) ve mitral kapak replasmanı (MVR) ile beraber uygulanan triküspit kapak replasmanı (TVR) operasyonlarının en sık kalıcı pil uygulamasına ihtiyaç gösterdiği saptanırken (%17.3 ), çocuklarda doğumsal kalp hastalığı için cerrahi girişimlerden atrial septal defekt (ASD) primum operasyonu sonrasında en sık kalıcı pil uygulandığı görüldü (%28.8). Kalıcı kalp pili uygulaması endikasyonu doğuran en sık ritim bulgusu atriyoventriküler (AV) tam blok ve dar QRS'Ii kaçış ritmi olarak saptandı (%55.7). 1980'lerin sonunda hastanemizde kalp cerrahisi sonrası gelişen kalıcı kalp bloklarının tedavisi için epikardiyal elektrod ve VV/ pil modu kullanılırken, günümüzde endokardiyal elektrod ve VVIR , DDDR, uygun vakalarda VDD pil modu kullanılmaktadır. Çalışmamızda epikardiyal elektrodun endokardiyal elektroda göre daha yüksek uyarı eşiğine sahip olduğu (0.99 volta karşılık 0.50 volt, p<0.002) saptandı. Akut komplikasyonlar arasında en sık pil cebi hematomuna rastlanırken (%3.7), kronik komplikasyonlar arasında en sık ventriküler elektrod komplikasyonu (%13.3) belirlendi.

Burada nadir görülen 2 kardiak kist hidatik olgusu sunulmakta, transözofajiyal ekokardiyografinin (TEE) tam ve tedavideki rolü tartışılmaktadır. İlk vakada, sağ atrial kist hidatik operasyonu sırasında TEE yardımı ile vena kavaların kanüle edilmesi ve kistin cerrahi olarak çıkarılması bildirildi. İkinci vakada, aralarında TEE' nin de bulunduğu değişik görüntüleme yöntemleri ile değerlendirilen, çok sayıda dejeneratif perikardial kist hidatiği olan bir hasta sunuldu. Sonuç olarak, TEE kardiak kist hidatik tanı ve cerrahi tedavisinde kullanılan faydalı bir yöntemdir.