Makale Özeti | Tam Metin PDF

Yakýn zamanda yapýlmýþ çalýþmalarda , sol ventrikül relaksasyonunun bir indeksi olan mitral anulus erken diyastolik hýzýnýn (Ea), sol ventrikül dolum basýncýndan daha az etkilendiði gösterilmiþtir. Bu çalýþmanýn amacý, doku Doppler görüntülemesinden (DDG) elde edilen verilerle standart trans-mitral Doppler akým verilerin kombinasyonunun, sol ventrikülün diyastol sonu basýncýný tahmindeki deðerini belirlemektir. Bu amaçla, koroner anjiyografi ile koroner arter hastalýðý tanýsý alan 85 olgu çalýþma kapsamýna alýndý. Standart Doppler parametreleri (E dalga hýzý, A dalga hýzý, EIA oraný, E deselerasyon zamaný) ve DDG parametrelerin (Mitral anulus erken diyastolik dalga hýzý [Ea], mitral anulus geç diyastolik dalga hýzý [Aa], ve transmitral E dalga hýzýnýn mitral anuler erken diyastolik hýza oraný [EIEa]) SVDSB > 1 5mmHg üzerinde olmasýný öngörmesinin deðeri araþtýrýldý. SVDSB ile en iyi korelasyon gösteren parametre, trans-mitral E dalga hýzýnýn mitral anuler erken diyastolik hýza (Ea) oraný (EIEa)idi (r=0 .62 p 10 olmasýnýn SVDSB'mn> 15mmHg olmasýný gösterme duyarlýlýðý %85 özgüllüðü %77 olarak saptandý. Sonuç olarak, relaksasyonun etkisinin de hesaba katýldýðý mitral E dalga hýzý, (EIEa oraný) koroner arter hastalýðý bulunan hasta populasyonunda sol ventrikül dolum basýncýnýn tahmininde kullanýlabilecek bir parametre olabilir.

Recent observations suggest that the early diastolic velocity of the mitral annulus (Ea) is an index of left ventricular relaxation that is less influenced by left ventricular filling pressure. This study sought to eletermine the applicability of the combineel information obtained from transmitral Doppler flow and Doppler tissue imaging (DTI) for esrimaring left ventricular end-diastolic pressure (LVEDP). We included 85 patients who had coronary artery disease (CAD) in coronary angiography. Standard Doppler variables (E velocity, A velocity, E/A ratio, deceleration time and DTI variables (Early diastolic mitral annulus velocity [Ea], Iate diastolic velocity [Aa], and ratio of trans-mitral E velocity to mitral annulus Ea velocity) were assessed for their accuracy in predicting L VEDP> 15ýnmHg. The ratio of E velocity to the other variables derived from the diastolic annular velocity did not provide better res ult than E/Ea. S ignificant corre lat ion was observed between the E/Ea ratio and L VEDP (r= 0.62 p lO detected LVEDP> l5 mmHg, with sensitivitiy of 85% and a specificitiy of 77%. Conclusion: Mitral E velocity, corrected for the influence of relaxation (i.e E/ Ea ratio), relates to L VEDP in CAD patients and m ay be u sed to estimate LV filling pressure.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Semptomatik koroner arter hastalarýnda anjiografik olarak intermediate darlýk þeklinde deðerlendirilen lezyonlarla sýklýkla karþýlaþýlýr. Revaskülarizasyona karar vermek için bu lezyonlarýn daha ileri yöntemlerle deðerlendirilmesi gereklidir. Bu problemin çözümünde bugün için geçerli tekniklerden birisi de intravasküler ultrason görüntüleme yöntemidir. Bu çalýþmada kantitatif koroner anjiografi ile yüzde çap darlýðý 49,0 ± 6,5 bulunan 50 lezyonun kantitatif ve kalitatif deðerlendirilmeleri intravasküler ultrason yardýmýyla yapýldý. Kesit alan darlýðý yüzdesi 33 ile 87 arasýnda deðiþmekte olup, ortalama plak yükü 67,0 ± 12,4 bulundu. Plak yükü lezyonlarýn 18 (%36) inde %50-70 arasýnda iken, 26 (%52) sýnda %70'in üzerindeydi. Lümen alaný lezyonlarýn 30 (%60) unda 4 mm2'nin altýnda bulundu. Plak eksantrisite indeksinin 0.4 ± 0,3 oluþu lezyonlarýn eksantrik yapýsýný ifade etmekteydi. Lezyonlarýn 25 (%50)'inde ileri derecede eksantrik plak yapýsý gösteren hastalýksýz duvar bölgesinin varlýðý dikkati çekiyordu. Lezyonlar çoðunlukla yumuþak veya mikst plak yapýsýna sahipti ve kalsifikasyon lezyonlarýn 8 (%16)'inde görüldü. Referans segmentlerin 17 (%34)'sinde ateroskleroz bulunmazken, 14 (%28)'ünde %40'ýn üzerinde plak yükü bulundu. Yetersiz arteriyel remodeling lezyonlarýn 14 (%28)'ünde saptandý. Kompansatuar dilatasyon ise 15 (%30) lezyonda belirlendi. Yetersiz arteriyel remodeling olan lezyonlarýn plak yükünün daha az olduðu görüldü. Kantitatif koroner anjiografi ve intravasküler ultrason bulgularý karþýlaþtýrýldýðýnda referans lümen çaplarý benzer olmasýna raðmen, lezyon lümen çaplarý arasýnda anlamlý farklýlýk saptandý ( 1,8 ± 0,6 mm, 2,1 ± 0,5 mm, p<0,01 ). Sonuç olarak intravasküler ultrason intermediate anjiografik lezyonlarýn incelenmesinde deðerli bir teknik olup, ileri tetkik ve tedavinin planlanmasýnda yol göstericidir.

In symptomatic coronary patients angiographically intermediate Jesions are commonly observed, and the decision to revascularize requires f urther evaluation of these stenoses. Intravasc ular ultiasound imaging is one of the ava ilable techniques to solve this problem. In 50 lesions in which quantitative coronary angiography showeel 78 49,0 ± 6,5 percent diameter stenos is, the quantitative and qualitative lesion assessments were performed using intravascular ultrasound. Percent cross-sectional area stenoses changed from 33% to 87%, and m ean plaque burden was 67 ,O ± 12,4%. As 18 (36%) lesions had plaque burden between 50% and 70%, 26 (52%) lesions showeel plaque burden over 70%. The lesion lumen cross-sectional area <4 mýn2 was found in 30 (60%) stenoses. Lower plaque eccentricity index (0.4 ± 0,3) defined the eccentric plaque ýnorphol ogy of these lesions. In 25 (50%) les ions the existence of a disease-free are with high eccentricity of the lumen was conspicuous. Soft and mixed plaques were frequently seen. Calcification was observed in 16%. Atherosclerosis was not founcl in 17 (34%) reference segýnents, but plaque burden was >40% in 14 (28%) reference segýnents. Ineffect ive arterial remodeling was found in 14 (28%) lesions. Compensatory dilation was revealed in 15 (30%). Plaque burden was lower in lesions with inadequate arterial reýnodeling than in lesions with coýnpensatory dilation. In comparison with the measurements of quantitative coronary angiography, intravascular ultrasound findings showeel hig her minimal lumen diameters (2,1 ± 0,5 ýnýn, 1,8 ± 0,6 mm, p

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Hipertrofik obstrüktif kardiyomyopatide (HOKM) çýkýþ yolu obstrüksiyonunu azaltmak amacý ile, negatif inotropik ilaçlar, DDD pacemaker takýlmasý ve cerrahi olarak miyektomi yapýlmasýnýn yanýsýra son yýllarda septal koroner arterin alkol ile týkanmasý ile septumda nekroz oluþturulmasý uygulamalarý yapýlmaktadýr . Kasým 1997 ile Mayýs 1999 tarihleri arasýnda septal arterini alkol ile týkadýðýmýz optimal medikal tedaviye raðmen, sýnýf lll semptomlarý olan 13 olgunun iþlem sonrasý hemodinamik verilerini, ekokardiyografik deðerlendirmelerini, ve orta dönem takip sonuçlarýný sunuyoruz. Olgularýn iþlem öncesi sol ventrikül çýkým yolundaki ortalama basýnç farký 42±15 mmHg iken, iþlemden hemen sonra ortalama 9±7 mmHg'ya , septum kalýnlýðý iþlem öncesi ortalama 2.6±0.4 cm iken, iþlemden bir ay sonra 1.9±0.5 cm, altýncý ay ise 1.8±0.3 cm'ya düþtü (p=0.0008). Olgularýn tümünde semptomlarda belirgin düzetme oldu (11 olgu sýnýf I, iki olgu ise sýnýf ll idi). Kalýcý tam blok geliþen iki olguya DDD pacemaker takýldý. HOKM'de medikal tedaviye raðmen semptomlu olgularda septal arterin týkanmasý, hastanýn yaþam kalitesini önemli ölçüde düzeltmektedir. Bununla beraber bu tedavi metodunun uzun dönem takip sonuçlarý bilinmediðinden, olgu seçiminde titiz davranýlmasýnda fayda vardýr.

A nonsurgical technique to achieve a reduction in septal mass by producing septal infaretion using balloon catheter techniques has been described. We have treated 13 patients by this novel technique and are presenting the results of the procedure in this first series of patients in terýn s of the early and midterm period. Between November 1997 and May 13 patients had ev idence of HOCM by echocardiography and symptoms of angina and dyspnea despite optimal medical treatment (Class III). The mean age of the pat ients was 55 ± 12 years. The m ean resting gradient in L VOT decreased from 42 ± 15 mmHg to 9 ± 7 mmHg. M ean follow-up was 10.5 months. SPECT, done 5 to 7 day s after the procedure showed that the mean septal perfusion defect size involved 6.2 ± 2.6 o/o of the left ventricle. The mean septal thickness decreased from 2.6 ± 0.4 mm to 1.9 ± 0.5 ýnýn at one ýn on th. Functional class iýnproved in all the patients (eleven were in Class I, two in Class II). A coýnplete AV block occurred in two patients, which ýnade iýnplantation of perýnanent paceýnaker necessary. Induced se ptal infaretion produces signif icant hemodynaýnic iýnprovement during mediuýn-terýn follow-up, and is associated with considerable improve ýn e nt in sy ýnptoýns and quality of life. Since the long-terýn effects of these procedures are unknown, patients with severe symptoms should be candidates.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Akut miyokard infarktüsünde primer anjiyoplastide yeniden týkanma ve restenozun yüksek oranlarda olmasý primer stent yerleþtirilmesi fikrini gündeme getirmiþtir ve 4 yýldýr yaygýn olarak uygulanmaktadir. Bu çalýþmada akut miyokard infarktüsünde primer stent yerleþtirilmesinin etkinliði ve güvenilirliði araþtýrýlmýþtýr . Çalýþma Ekim 1995- Ekim 1998 döneminde primer PTKA sonrasý suboptimal veya baþarýsýz sonuç alýnan 82 olguda yapýlmýþtýr. PTKA sonrasý ? %30 darlýk kalmasý veya akut týkanmaltýkanma tehditi olmasý stent uygulama endikasyonu olarak alýndý. Olgularýn 70'i erkek (%85.3) ve yaþ ortalamasi 53.2± 7.8 yýl idi. Aðrýnýn baþlangýcý- hastaneye geliþ süresi 197.5± 44.9 dakika, hastaneye geliþfemoral ponksiyon süresi 23.5 ± 6.1 dakika, hastaneye geliþ- reperfüzyon saðlanma süresi 45.3 ± 20.1 dakika ve olgunun kateter laboratuarýnda kalma süresi 52.7 ± 25.4 dakika idi. Dört olguda 2, diðer olgularda tek stent yerleþtirildi. Stent yerleþtirilme iþlemi yüksek basýnç (15.5 ± 3.01 mmHg) uygulanarak yapýldý. Referans damar çapý 3.12 ± 0.21 mm, final lümen çapý 3.04 ± 0.22 mm, rezidü darlýk %8.3 ± 4.3 idi. 81 olguda TIMI 3 akým saðlandý. Akut stent trombozu geliþen 1 olgu bypass sonrasý öldü. Hastane içi dönemde hiçbir olguda rekürren iskemi, reinfarkt olmadý. 2 olguda kan transfüzyonu gerektiren kasýk hematomu oldu. Hastaneden çýkýþ öncesi yapýlan anjiyogramda restenoz ve reoklüzyon saptanmadý. Sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu %57.2 ± 9.9 bulundu. Sonuç olarak AMÝ'ünde stent güvenle yerleþtirilebilir. Primer anjiyoplastide stent yerleþtirilmesi ile optimal anjiyografik sonuç alýnmaktadýr. Hastane içi dönemde reoklüzyon reinfarkt, rekürren iskemi ve mortalite en aza indirilerek primer anjiyoplastinin sonuçlarý iyileþtirilmekte ve olgularýn ortalama hastanede kalýþ süresi kýsalmaktadýr.

High reocclusion and restenosis rates with pri ýnaý·y angioplasty (PTCA) had evoked the idea of primary stenting in acute ýn yocard i al infaretion (AMI). In this study we evaluated the efficacy and safety of priýnary stenting in AMI. Study group consisted of 82 patients who underwent priýnary PTCA between October 1995 and.October 1998 and had subopti ýnal or fai led outcome. Acute occlusion or an threatened occlusion or a 2:30% residual narrowing after PTCA was an indication for priýnaý·y stenting. 85.3% of the cases were ýnale and the mean age was 53.2 ± 7.78. Chest pain to admission time was 197.5 ± 44.9 min, admission to femora l puncture time was 23.5 ± 6. 1 1, admission to reperfusion time was 45.3 ± 29.1 min and duration of stay in catheheterization laboratory was 52.2 ± 25.4 min. Two stents were deployed in 2 cases and one stent in the remaining patients. High press u re (15.5 ± 3.01 mmHg) was u sed for stent deployment in all cases. Reference vessel size was 3.12 ± 0.21 mm, gained vessel size was 3.04 ± 0.22 mm and the residual stenosis was 8.3 ± 4.3 %. TIMI 3 flow was achieved in 81 cases. One patient died who underwent emergency CABG operation due to acute instent thrombosis. Recurrent ischemia or rei nfarction was not recorded during the inhospital period. Two cases required blood transfusion due to the groin hemotoma at the femoral access site. At the predischarge catheterization no restenosis or reocclus ion was recorded. Left ventricular mean ejection fraction was 57.2 ± 9.9 %. In conclusion, primary stenting is a safe procedure with optimal angiographic outcome in AMI. Outcome of primary PTCA was improved and hospital stay period was decreased due to the lower reocclusion, reinfarction and reccurrent ischemia rates.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Çalýþmamýzda Tc-99m sestamibi gated SPECT görüntüleme ile miyokard perfüzyonunun yanýsýra bölgesel duvar hareketlerinin de birlikte incelenmesinin iskemik ve idiyopatik dilate kardiyomiyopatinin ayýrýcý tanýsýnda önemini ejeksiyon fraksiyonu <%35 olan 36 hastada araþtýrdýk. ?1 epikardiyal koroner arterde ?%70 lumen darlýðý tespit edilenler iskemik kardiyomiyopatili grubu (1.grup, n=20), edilmeyenler idiopatik dilate kardiyomiyopatili grubu (2.grup, n=16) oluþturdu. Perfüzyon 5-puanlý (0=normal, 4= tutulum yok), duvar hareketi ise 4-puanlý skorlama sistemine göre (0= akinezildiskinezi, 3=normal) 20 segmentlik model üzerinden deðerlendirildi. Toplam stres skoru (TSS) (25.5±7.6'a karþý 7.68±1 .58, p<0.001) ve toplam reversibilite skoru ( 10.9±7.9'a karþý 0.25±0.68, p<0.001) iskemik kardiyomiyopatili grupta daha yüksek, duvar hareketi skoru (DHS) da daha düþük saptandý (39.9±6.87'e karþý 51.6±1.96, p<0.001). TSSIDHS oraný iskemik grupta 0.68±0.30, idiopatik grupta 0.15±0.03 olarak hesaplandý. (p<0.001). Egzersizle oluþan sol ventrikül dilatasyonu (p=0.004) ve çok damar paterni de (p=0.0001) iskemik kardiyomiyopatili grupta daha fazla sýklýkta görüldü. Logistik regresyon analizi uygulandýðýnda TSS (p<0.0001), DHS (p<0.0001) ve TSSIDHS (p<0.0001) iskemik kardiyomiyopatiyi öngören baðýmsýz parametreler olarak belirlendi. Elde edilen bulgular ýþýðýnda stres-istirahat perfüzyon görüntülerindeki defekt yaygýnlýðý, ciddiyeti ve reversibilitesine ek olarak segmenter duvar hareketinin de birlikte deðerlendirilmesinin iskemik ve idiopatik dilate kardiyomiyopatinin ayýrýcý tanýsýnda ek fayda saðladýðý sonucuna varýldý.

Limited data exist on whether evaluation of segmental wall motion in addition to myocardial perfusion provides ineremenral information for identification of ischemic (IC) from nonischemic (NIC) dilated cardiomyopathy. Thus, we performed exercise Tc- 99m sestamibi gated SPECT imaging on 36 patients w ith ejection fraction <35%. Patients having 2:1 epicardial coronary artery with 2:70% reduction of luminal diameter at angiography constituted the ischemic cardiomyopathy group (group 1, n=20). Patients with no significant coronary artery disease constituted the nonischemic group (group2, n=l 6). Perfusion was graded on a 5-point scale (O=n o r ýna l ; 4=absent uptake) and wall motion on a 4-point scale (O=akinesia/dyski nesia, 3=normal) us ing the 20- segment model. The sumýned stress score (SSS) was defined as the s um of the 20. segmental sc o res. By univariale analysis, variabtes which were found to be significantly different between IC and NIC were: SSS (25.5±7.6 vs 7.68±1.58, p

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Diyabetes mellitus (DM) perkütan koroner anjiyoplasti ( PTCA) sonrasý restenoz için major bir risk faktörü oluþturmaktadýr. Son çalýþmalar intrakoroner stentlerin PTCA ile kýyaslandýklarýnda restenozu önemli derecede azalttýðýný göstermektedir. Bununla beraber koroner stentlerin diyabetik hastalarda etkisi ile ilgili çalýþmalar sýnýrlýdýr. Çalýþma kliniðimizde DM'da nativ koroner damarlarda PTCA ve stent sonuçlarýnýn erken ve orta dönem kýyaslanmasýný amaçlamýþtýr. PTCA uygulanan 63 diyabetik hasta PTCA grubunu, stent uygulanan 36 diyabetik hasta stent grubunu oluþturdu. Her iki grupta hastalar arasýnda klinik ve anjiyografik özellikler açýsýndan önemli bir fark yoktu. Erken dönemde, iþlem ve klinik baþarýsý, hastane içi dönemde geliþen major komplikasyonlar her iki grupta önemli bir fark göstermedi. 8 aylýk toplam klinik takip sonucunda PTCA yapýlan diyabetik grupta istenmeyen kardiyak olay oluþma toplamý stent uygulanan diyabetiklere göre anlamlý derecede yüksekti (%38'e %13.9 p=0.02). PTCA ve stent grubunda ölüm (%3.2 ve%2.8), akut miyokard infarktüsü (AMÝ) (%3.2 ve %5.6), tekrar PTCA giriþimi (%14.3 ve %2.8) benzer olmasýna karþýlýk, PTCA grubunda koroner by-pass cerrahisi (KBG) (%17.5 ve %2.8 p =0.0001) önemli derecede yüksek bulundu. Toplam revaskülarizasyon PTCA grubunda %31.7 iken stent grubunda %5.6 (p=0.005) idi. Sonuç olarak PTCA yapýlan hastalarda diyabetin orta dönem klinik izlemede restenozu yansýtan istenmeyen kardiyak olaylar açýsýndan bir risk faktörü oluþturduðu; intrakoroner stentlerin ise bir risk faktörü oluþturmadýðý düþünüldü ve diyabetik hastalarda intrakoroner stentlerin PTCA 'ya tercih edilmesinin daha uygun olabileceði sonucu çýkarýldý.

Diabetes mellitus (DM) is a major risk factor for r estenesis after coronary balloon angioplasty (PTCA). Recent studies have shown that coronary stenting significantly reduces restenesis compared with PTCA alone. However, stili limited data exist on the effect of coronary stenting in diabetic patients. Therefore, we designed thi s study to compare the results of intracoronary stenting and PTCA in nat ive coronary vessels with diabetic patients in our clinic. Sixty-three (15.6%) of 404 patients who underwent PTCA had DM (PTCA group); 36 (19.5 %) of 185 who underwent intracoronary stent had DM. There were no significant differences in the baseline elinical and angiographic characteristics between the coronary stent and PTCA group. In the early period, there were no statistically s ignificant differences in procedural and elinical success and in-hospital major complications between the coronary stent and PTCA group. During 8 months elinical follow-up, in the PTCA group ineidence of cardiac events was significantly higher in the than intracoronary stent group (38% vs 13.9% p=0.02). Rates of mortality (3.2% vs 2.8%), nonfatal AMI (3.2% vs 5.6%) were similar in both groups. Rates of revascularization (31. 7 vs 5.6% p=0.005) w ere higher in the PTCA group. In conclusion, DM was found to be a risk factor for untoward cardiac events indicating restenesis at 8 months' follow-up of patients who underwent PTCA alone. However, it was not found to be a risk factor in patients with intracoronary stenting. Thus, intracoronary stent implantation appeared to be more suitable than PTCA in diabetic patients.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

TEKHARF Çalýþmasýnýn 1997/98 yazlarýnda gerçekleþtirilen üçüncü takibinde muayene edilen toplam 2575 eriþkinden 1599 erkek ve kadýnda kanda fibrinojen düzeyleri belirlenip bunun diðer bazý risk parametreleri ile iliþkisi incelendi. Plazmada fibrinojen Behring firmasýnýn kiti ve türbidodensitometrik yöntemle ölçüldü ve kohortun rastgele bir bölümünde deðerlerin referans laboratuvarýnda valide edilmesiyle gerekli ayarlama yapýldý. Ortanca yaþ erkekte 46, kadýnda 48 idi. Ortalama deðerler erkekte 2.68, kadýnda 2.88 g/I idi. Kadýnda yaþa baðýmlý deðilken, erkekte yaþta (her beþ yaþta 0.1 g/I) artýyordu (r= 0.29, p<0.001). Mültivariye analizde sigara içimi her iki cinsiyette plazma fibrinojeninin anlamlý bir baðýmsýz belirleyicisi idi. Ayrýca, kadýnda bel çevresi, plazma trigliseridi ve HDL-kolesterol, erkekte de bel/kalça oraný fibrinojenin anlamlý birer baðýmsýz etkeni olarak saptandý; erkekte HDL-kolesterol sýnýrda anlamlý etken biçiminde belirdi. Tekdeðiþkenli analizde total kolesterol ve bedeni hareketsizlik her iki cinsiyette fibrinojen deðerleriyle, zayýf da olsa, anlamlý doðrusal korelasyon sergiledi. Plazma fibrinojen deðerleri ile kadýnda beden kitle indeksi, sistolik ve diyastolik basýnçlar, erkekte ise LDL-kolesterol deðerleri arasýnda yine zayýf ama anlamlý korelasyon saptandý. Kadýnda fibrinojen ile LDL-K/HDL-K oraný arasýnda ters baðýntý da gözlendi. HDL-kolesterol ile fibrinojen konsantrasyonlarý arasýnda doðrusal iliþki açýklanamayan ilginç bir gözlem olarak yeniden ortaya çýktý. Batýlý popülasyonlara göre orta düzeyde veya bir miktar yüksek bulunan eriþkin fibrinojen düzeylerimizin, toplumumuzun koroner riskine katký da bulunabildiði düþünülmektedir.

Fibrinogen values were measured and associations of fibr inogen levels with several coronary risk factors were investigated in the 1599 men and women of the 2575 adults vis ited in the third follow-up of the TEKHARF cohort. Plasma fibrinogen was measured by Behring turbidometry and validation of the results in a sample were done in a reference laboratory. Median age was 46 for men and 48 for women, respectively. Fibrinogen concentrations w ere independent of age in women but increased with age in men (0.1 g/L for every 5 years; r=0.29, p

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Fenofibrat'ýn Türk toplumunda etkinlik ve güvenilirliðini saptamak amacýyla, uygun hipolipidemik diyete yanýt vermeyen, yaþlan 31 - 74 arasýnda deðiþen (54±7) 249 hastaya günde tek doz 250 mg kontrollu salým yapan fenofibrat verildi. Etkinlik ve güvenilirlik parametreleri tedavi baþlangýcýnda, 8. ve 12. haftalarýnda deðerlendirildi. 12 haftalýk tedaviden sonra, baþlangýç deðerlerine göre total kolesterol düzeyinde %14.82 (p<0.0001), LDL kolesterol düzeyinde %13.01 (p<0.001), trigliserid düzeyinde %40.65 (p<0.0001),fibrinojen düzeyinde %8.27 (p<0.01) oranýnda azalma, HDL kolesterol düzeyinde ise %18.42 (p<0.0001) oranýnda artma saptandý. Güvenilirlik parametrelerinde (SGOT, SGPT, CPK, GGT, üre, kreatinin) ise anlamlý deðiþiklik saptanmadi. Fenofibrat'ýn etkin ve güvenilir bir hipolipidemik ajan olduðu, toplumumuzda sýklýkla rastlanan yüksek trigliserid düzeyini düþürmede etkisinin belirgin olduðu, ayrýca baðýmsýz bir kardiyovasküler risk faktörü olarak kabul edilen fibrinojen düzeyinin de düþürülmesini saðladýðý sonucuna varýldý. Düþük HDL kolesterol düzeyine de anlamlý olarak olumlu etki yapmasý ilacýn ek bir yararý olarak deðerlendirildi.

In order to evaluate the efficacy and safety of fenofibrate in Turkish people, 249 primary hyperlipidemic subjects, aged 31 - 74 years (mean 54±7), were treated with onee-a-day 250 mg controlled release fenofibrate following a lipidlowering diet. The efficacy and safety parameters were measured at baseline, on the 8th and the 12th weeks of therapy. After a treatment of 12 weeks, a decrease by 14.8% (p<0.0001), 13% (p

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Çalýþmamýzda kalp cerrahisi sonrasýnda kalýcý kalp pili takýlan hastalarýn klinik özelliklerinin deðerlendirilmesi, kalýcý kalp pili uygulamasýnýn kýsa ve uzun dönem sonuçlarý ve komplikasyonlarýnýn analiz edilmesi amaçlandý. Çalýþma Nisan 1988-Aralýk 1997 tarihleri arasýnda kalýcý kalp pili takýlan 52 olgu üzerinde retrospektif olarak yapýlmýþtýr. Operasyon sonrasý kalýcý kalp pili yerleþtirilen hastalarýn çoðunun (%90) operasyon öncesi çeþitli ileti bozukluklarýna sahip olduðu belirlendi. 18 yaþýn üstündeki eriþkin toplumda aort kapak replasmaný (AVR) ve mitral kapak replasmaný (MVR) ile beraber uygulanan triküspit kapak replasmaný (TVR) operasyonlarýnýn en sýk kalýcý pil uygulamasýna ihtiyaç gösterdiði saptanýrken (%17.3 ), çocuklarda doðumsal kalp hastalýðý için cerrahi giriþimlerden atrial septal defekt (ASD) primum operasyonu sonrasýnda en sýk kalýcý pil uygulandýðý görüldü (%28.8). Kalýcý kalp pili uygulamasý endikasyonu doðuran en sýk ritim bulgusu atriyoventriküler (AV) tam blok ve dar QRS'Ii kaçýþ ritmi olarak saptandý (%55.7). 1980'lerin sonunda hastanemizde kalp cerrahisi sonrasý geliþen kalýcý kalp bloklarýnýn tedavisi için epikardiyal elektrod ve VV/ pil modu kullanýlýrken, günümüzde endokardiyal elektrod ve VVIR , DDDR, uygun vakalarda VDD pil modu kullanýlmaktadýr. Çalýþmamýzda epikardiyal elektrodun endokardiyal elektroda göre daha yüksek uyarý eþiðine sahip olduðu (0.99 volta karþýlýk 0.50 volt, p<0.002) saptandý. Akut komplikasyonlar arasýnda en sýk pil cebi hematomuna rastlanýrken (%3.7), kronik komplikasyonlar arasýnda en sýk ventriküler elektrod komplikasyonu (%13.3) belirlendi.

The aim of our study was to evaluate the short and long-term results and coýnplications of permanent pacemaker implantation after cardiac surgery and to analyze the elinical characteristics of the patient group. Fifty-two patients with permanent pacemakers, which were implanted after a cardiac surgery between April 1988 and December 1997, were analyzed retrospectively. Most of the patients, who necessitated permanent pacemaker implantation postoperatively, had preoperative conduction disturbances (90%). In patients over 18 years old, the most common underlying operations were aortic valve replacement and mitral valve replacements with tricuspid valve replacement (17.3%), while in children it was surgery for correction of atrial septal defect, primum type (28.8%). The most common electrocardiographic diagnosis in the patient group was an escape rhythm secondary to an atrioventricular block with a narrow QRS complex (55.7%). At the end of the 1980s, in our hospital, VVI pacemakers and epicardial leads were implanted in these patients for the management of AV blocks occurring after a cardiac surgery. But recently endocardial leads, VVIR, DDDR, and YDD pacemakers have been implanted. Threshold values for epicardial leads were higher than those for endocardial leads, 0.99 V and 0.50 V, respectively, (p<0.002). The pacemaker pocket bernatorna was the most common acute complication (3.7%), whereas ventricular lead complication was the most common chronic complication (13.3 %).

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Burada nadir görülen 2 kardiak kist hidatik olgusu sunulmakta, transözofajiyal ekokardiyografinin (TEE) tam ve tedavideki rolü tartýþýlmaktadýr. Ýlk vakada, sað atrial kist hidatik operasyonu sýrasýnda TEE yardýmý ile vena kavalarýn kanüle edilmesi ve kistin cerrahi olarak çýkarýlmasý bildirildi. Ýkinci vakada, aralarýnda TEE' nin de bulunduðu deðiþik görüntüleme yöntemleri ile deðerlendirilen, çok sayýda dejeneratif perikardial kist hidatiði olan bir hasta sunuldu. Sonuç olarak, TEE kardiak kist hidatik taný ve cerrahi tedavisinde kullanýlan faydalý bir yöntemdir.

Cardiac hydatid cyst is rare, and the most common involvements are left ventricular wall and septum ( ý ). Surgical exeision is the treatment of choice for cardiac hydatid cyst because of its possible fatal complications (2). Although the diagnostic value of transthoracic echocardiography (TTE) is well established, there are very few reports of the use of transesophageal echocardiography (TEE) as an aid to diagnosis and/or treatment (3-5). In this report, we present 2 unusual cases of cardiac hydatid cyst and discuss the role of TEE in the diagnosis and treatment.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Makale Özeti | Tam Metin PDF