Pulmoner venöz akım velositeleri sol atrium fonksiyonu ve mitral kapak akım velositesi ile ilişkilidir. Pulmoner venöz akım değerlendirmeleri çeşitli kalp hastalıklarında sol ventrikül fonksiyonlarını karakterize etmeye yardım eder. Pulmoner venöz akım velositeleri sol ventrikül fonksiyonunu değerlendirmek için sınırlı sayıda çalışmada kullanılmakla beraber, triküspid akım velositesi ve sağ atrium fonksiyonunu değerlendirmek için şimdiye değin kullanılmadı. Çalışmada 21 kronik romatizmal kalp hastalığı olan olguda pulmoner venöz akımı etkileyen faktörler ve pulmoner venöz akım velositelerinin triküspid kapak akımı velositeleri ve sağ atrium fonksiyonları ile ilişkisi araştırıldı. Pulmoner ven diastolik akım hızı ve akım zaman süresi, ortalama triküspid basıncı ile, pulmoner ven sistolik akım hızı ortalama triküspid basıncı ile sistolik pulmoner ven akım süresi ise ortalama triküspid basıncı ve erken diastoldeki en yüksek triküspid akım hızı ile korelasyon içerisinde idi. Atrial kontraksiyondaki reserve pulmoner venöz akım süresi atrial kasılmadaki en yüksek triküspid akım hızı, sağ atriyum maximum alanı, sağ atriyum ejeksiyon fraksiyonu ile uyumlu iken, akım hızı triküspid akım hızı, izovolumetrik relaxasyon zamanı ve ortalama basınç ile korele bulundu. Bu sonuçlar pulmoner venöz akım velosite ve akım sürelerinin sağ ventrikül diastolik dolumu, sağ atrium alan ve fonksiyonu ile bağımlı olduklarını göstermektedir.

Kalp cerrahisinde uzun süreli yarar sağlayacak teknik açıdan mükemmel bir ameliyatı gerçekleştirmek için intraoperatif hasarı sınırlayacak çeşitli teknikleri bilmek ve kullanmak gerekmektedir. Bu yazımızda son iki yılda bütünlenmiş miyokard korunması kullanılarak ameliyat edilen ardışık bir dizi olgudaki deneyimlerimizi aktardık. Yapılan bir ön çalışmada, bütünlenmiş miyokard korunmasının kristalloid kardiyoplejiyle karşılaştırıldığında hasta morbiditesini anlamlı şekilde düşürdüğü saptandı. Bütünlenmiş miyokard korunması uygulanan 214 olgunun 162 (% 75.7) sine izole koroner bypass cerrahisi, 13 (% 6.1) üne koroner bypass cerrahisi ile birlikte ilavegirişim ve 39 (% 18.2) una ise kapak replasmanı uygulandı. Her olgu için ortalama beklenen yaklaşık mortaliteyi saptamak için Parsonnet risk strafikasyonu skorlama sistemi kullanıldı. 23 olguda (% 10.7) 30 majör komplikasyon gözlendi. Bu olguların 19 u yüksek risk (risk skoru >4) grubundaydı. Koroner bypass olguları için hastanede kalış ortalama süresi 8.6 gün iken, bu süre kapak hastaları için 8.8 gün olarak belirlendi. Skorları 0 ile 4 arasında olan (düşük risk) 86 koroner bypass olgusunda beklenen mortalite 1.3±1.6 iken gözlenen mortalite 1 olgu ile % 1.2 olarak gerçekleşti. Koroner bypass olgularında genel mortalite % 4.57, kapak olgularında ise %0 olarak saptandı. Tüm olgular ele alındığında ise beklenen ve gerçekleşen mortalite oranları sırasıyla 7.1±6.5 ve 3.7 idi. Sonuç olarak, bütünlenmiş miyokard korunması birçok farklı miyokard koruma tekniklerinin kısıtlamaları ve dezavantajlarını çözüp bu tekniklerin yararlı bölümlerini birleştirerek maksimum yararı sağlayan bir yöntem olarak karşımıza çıkmaktadır.

Femoral arter psödoanevrizmaları, girişimsel kardiyoloji işlemleri esnasında hastaların % 0.3-%0.7'sinde oluşan önemli komplikasyonlardan biridir. Doppler rehberliğinde psödoanevrizmanın kompresyonu, cerrahi dışında etkili olabilen yeni bir tekniktir. Biz 47-69 yaşları arasında (ortalama yaş: 60.1±9.0) olan, 6 erkek, 6 kadın psödoanevrizmalı hastada kompresyon metodunu uyguladık. Hastada hematom, üfürüm veya pulsatil kitle gibi bulgularla damarsal bir komplikasyon düşünüldüğünde Doppler ultrason çalışması, 3.75 konvex ve 7.5 Mhz linear prob ile yapıldı. Psödoanevrizmalı hastaların 11'ine, dışarıdan ultrason rehberliğinde kompresyon deneyimli bir radyolog tarafından uygulandı. Bir vakada ise aşırı hassasiyet ve kanama sebebiyle operasyon tercih edildi. Tüm hastaların, psödoanevrizma yerleri, boyutları, ponksiyon yerleri, kompresyon zamanı, yapılan işlem sayısı ve sonuçları kaydedildi. Bulgular: Doppler muayene zamanı : 1-15 gün Psödoanevrizma boyutu : 21.8±8.1 mm Psödoanevrizma yeri : Ana femoral arter: 10, yüzeyel: 2 Ponksiyon sayısı : 1-3 (1.4±0.6) Kompresyon zamanı : 40.3±18.5 dakika İşlem sayısı : 1.8 (4.4±1.8) Tedavi 12 hastanın 11'inde başarılıydı (%1.6). Bir aylık takip döneminde tekrarlama görülmedi. Sonuç olarak, Anjiyografi sonrası oluşan femoral arter psödoanevrizmalarının Doppler ultrasonografi rehberliğinde kompresyonla tedavisinin yeni ve başarılı bir teknik olduğu düşünüldü.

Masif hava embolisi kardiyopulmoner bypass'a (KBP) giren olguların yaklaşık % 0.1-0.2'sinde oluşabilir. Bu hastaların yaklaşık yarısında kalıcı nörolojik hasar veya ölüm görülmektedir. Perfüzyon sistemine büyük miktarlarda hava çeşitli yollarla girebilir. Masif hava embolisinin kalıcı hasarlarından korunmak amacıyla derin hipotermi ve serebral koruyucu ajanlar kullanılmaktadır. KPB sırasında oluşan hava embolilerinin tedavisi için superior vena kava yoluyla retrograt serebral perfüzyon kullanımı ve etkinliği bildirilmiştir (1). Biz bu yazıda KPB öncesinde oluşan masif hava embolisinin başarılı tedavisini sunuyoruz.

Açık kalp cerrahisinin vazgeçilmez bir parçası olan homolog kan kullanımı ile ilgili komplikasyonların büyüklük ve sıklığı ile birlikte daha az homolog transfüzyon kullanma yöntemlerinin geliştirilmesi kaçınılmaz olmuştur. Bunlardan biri olan preoperatif "Heamonestics Cell Saver" cihazı ile kanın toplanması, işlenmesi ve postoperatif dönemde hastaya geri verilmesi şeklindeki sistem, 1991-1993 yılları arasında hastanemizde elektif olarak ACBG cerrahisine alınan 500 hastadan 250 olguya uygulanıp diğer 250 olgu ile sonuçları karşılaştırıldı. Bu amaçla heparinazasyon öncesinde ve protamin sülfat verilmesinden sonra toplanan kan işlenerek postoperatif dönemde hastalara verildi. Çalışmada, hastalara verilen homolog kan miktarları 24 saatlik drenajları,toplanan ototransfüzyon kanı miktarı kaydedildi; postoperatif 0 ve 1. günler ile taburcu olma tarihlerinde hematolojik, biyokimyasal ve klinik değerlendirmeleri yapıldı. Ototransfüzyon grubunda homolog kan kullanımı 1.03 ± 0.1 Ü olurken, kontrol grubunda 3.22±0.25 Ü olarak bulundu (p<0.001). Yine çalışma grubunda 155 (% 62) hastaya transfüzyon yapılmazken, bu kontrol grubunda 70 (% 28) hasta olarak gerçekleşti. Postoperatif C3 değeri ototransfüzyon grubunda daha düşük ve aradaki fark anlamlı bulundu (p<0.05). Sonuç olarak, ototransfüzyon sisteminin klinik, hematolojik ve biyokimyasal dezavantajının saptanmaması, buna karşılık homolog kan kullanımındaki belirgin azalmayı ortaya koyması ile bu sistemin açık kalp cerrahisinde kullanılmasının faydalı olduğu ortaya çıkmıştır.

Hipertansiyon humoral, psikojenik ve beslenme alışkanlığı gibi mekanizmalarla izah edilmeye çalışılmaktadır. Son yıllarda ise endojen digoksin benzeri faktör (EDLF) ve bazal insülin ile hipertansiyon arasında bir ilişki olduğu dikkati çekmiştir. Çalışmamızda da bu iki parametre ile beraber mikroalbuninürinin, birbirleri ve hipertansiyon derecesi ile olan münasebetlerini inceledik. Bu amaçla yapılan çalışma, 50 hipertansif ve 10 normotansif kontrol grubu arasında gerçekleştirildi. Her iki grup arasında yaş, cinsiyet, ağırlık ortalamaları açısından fark yoktu. Çalışmaya alınan hiçbir olgunun metabolik, endokrin, hepatik ve da renal patolojisinin olmamasına titizlikle dikkat edildi. Plasma EDLF tayini için kompetitif immunoassay, insülin tayini için radioimmünoassay, mikroalbuminüri tayini için immunonephelometri yöntemleri kullanıldı. Çalışma sonucunda her iki grup arasında serum sodyum değerleri (p<0,0001), serum bazal insülin seviyeleri (p<0,001), serum endojen digoksin benzeri faktör düzeyleri (p<0,001) ve mikroalbuminüri miktarları açısından (p<0,05) anlamlı derecede fark bulundu. Serum sodyum değeri, bazal insülin seviyesi ve mikroalbuminüri düzeylerinin hem sistolik, hem de diastolik kan basıncı ile anlamlı olarak ilişkisi vardı. sonuçlar, hiperinsülinemi ve EDLF artışı ile tuzlu diyetle beslenmenin, hipertansiyon patogenezinde rol oynayabileceğini göstermektedir.

Akut inferior miyokard infarktüsü (AIMI), sıkça sağ ventrikülü tutar. Postmortem çalışmalarda; AIMI'lü hastalarda % 19 ile % 51 oranları arasında sağ ventrikül tutulumu olduğu gösterilmiştir. AIMI'lü hastalarda sağ ventrikül infarktüsü (SVI); atrioventriküler (AV) blok, aritmi ve kalp yetmezliği ile birlikte bulunur. Ancak hastane-içi ölüm oranları hakkında net bir bilgi yoktur. Sağ V3 ve V4 göğüs derivasyonlarında ST-segment yükselmesi ile tanımlanan SVI'nün, AIMI hastane-içi prognozu ve komplikasyonları üzerine etkisini araştırdık. Ocak 1991 ile Mart 1995 tarihleri arasında koroner bakımı ünitesine başvuran 258 AIMI'lü hasta incelendi. 53 hastada (Grup I) SVI bulguları varken, 205 hastada (Grup II) izole AIMI vardı. Her iki grup cinsiyet, yaş, kroner risk faktörleri ve trombolitik tedavi uygulaması açısından benzerdi. Grup I'deki hastalarda: ciddi ventriküler erken atım (Lown III ve üzeri) (% 55 - % 25) (p=0.00002), VT-VF (%15-%7) (p<0.05), ikinci derece AV blok (% 15-%6) (p=0.04), üçüncü derece AV blok (% 25-%7) (p=0.00004), toplam AV (%57-%21) (p=0.0000002). Killip II kalp yetmezliği oranlarını (%23-%10) (p=0.016) ve QRS skorunu (4.32±1.48 - 3.95 ± 1.31) (p=0.04) SVI olmayan hastane-içi ölüm oranları (% 4-%8) (p=AD) Grup II'dekilerinkine benzerdi. Bu veriler, infarktüsün inferior duvardan sağ ventriküle yayılmasının, erken komplikasyon oranlarındaki artışla ilişkili olabileceğini ve hastane-içi ölüm oranını arttırmayaağını göstermektedir.

Dokuz Eylül Tıp Fakültesi Göğüs, Kalp ve Damar Cerrahisi Anabilim dalında nisan ve Mayıs 1996'da, Türkiye'de ilk kez video görüntüsü eşliğinde torakoskopik cerrahi yöntemi (VATS) ile iki olguya PDA ligasyonu gerçekleştirilmiştir. Bu olgularda postoperatif dönemde herhangi bir komplikasyon gelişmedi ve kontrol ekokardiyografilerinde duktusun kapalı olduğu tespit edildikten sonra postoperatif ikinci gün iyileşme ile taburcu edildiler. Bölümümüzce Şubat 1992 - Mayıs 1996 arasında toplam 39 olguya VATS ile girişimde bulunulmuştur ve ve olgularımızın dördünde işlem masif plevral fibrotik yapışıklık nedeniyle gerçekleştirilemezken, hastalarda herhangi bir mortalite veya morbidite ile karşılaşılmamış ve hastalar postoperatif olarak ortalama ikinci gün taburcu edilmişlerdir. Torakotomiler ile karşılaştırıldığında bu işlemlerde kanama, hava kaçağı, aritmi, ampiyem gibi komplikasyonların oranı oldukça düşük, hastanede kalış süresi işe dönüş zamanı da açık tekniğe göre daha kısa olmaktadır.

Fonksiyonel tek ventriküllü (FTV) hastalarda sistemik ve pulmoner şant ameliyatlarının ve Fontan ameliyatlarının ventrikül çapı, hacmi, şekli ve kitlesi ekokardiyografi (EKO) ile incelendi. Palyatif bir operasyon geçirmemiş yaşları 4.77 ± 3.48 olan 10 (grup II), sistemik-pulmoner şantlı 12.34 ± 11.18 yaşında 12 (grup III) ve Fontan operasyonu yapılmış 11.42±6.95 yaşında 20 (grup IV) olmak üzere 42 FTV'lü hasta çalışma grubumuzu teşkil etti, 6.56±2.87 yaşında 21 sağlıklı çocuk ise kontrol grubu (grup I) olarak alındı. Ventrikül şeklini değerlendirmek amacıyla çapın uzunluğa oranına bakıldı, kitlenin değerlendirilmesi için ise ölçülen ventrikül kitlesinin hacme ve vücut yüzey alanına oranları standardizasyon için kullanıldı. FTV'lü hastalarda ventrikül çapı ve hacmi kontrol grubuna göre daha yüksek bulundu. Ana ventrikül morfolojisi ve kardiyak patolojinin triküspit atrezisi veya çift girişli sol ventrikül olmasının hasta gruplarının bulgularında değişiklik yaratmadığı belirlendi. Kendi aralarında istatistiki anlamlılık taşıyan çap ve hacim farkı göstermemekle birlikte en geniş ventrikül çap ve hacminin sistemik-pulmoner şantlı hastalarda bulunduğu, Fontan grubunda ise kontrol grubuna en yakın değerlerin belirlendiği dikkati çekti. Ventrikül kitlesi yine FTV'lü hastalarda sağlıklı çocuklardan fazlaydı. Ana ventrikülü sağ ventrikül morfolojisinde olan hastalarda ventrikül hacmine göre kitlesinin diğer FTV'lü hastalara göre daha fazla olduğu tespit edildi. Ventrikül şeklinin sağlıklı çocuklarda bir elipsoide benzerken FTV'lü hastalarda sferik bir hal aldığı, elipsoide en yakın ventrikül konfigürasyonunun Fontan'lı hastalarda bulunduğu belirlendi. Ancak ana ventrikül morfolojisi ile kardiyak patolojinin ventrikül şeklinin değerlendirilmesinde kullanılan çap/uzunluk oranında istatistiki anlamlılık taşıyan fark yaratmadığı gözlendi. Sonuç olarak fonksiyonel ventriküllü hastalarda ventrikülün sferik yapıda olduğu, ventrikül volümü ve kitlesinin normallere göre artmış olduğu, ancak Fontan ameliyatı ile bu parametrelerin normale en yakın değerlere ulaştığı görülmüştür. Ventrikül geometrisi adı altında toplanan çap, hacim, kitle ve ventrikül konfigürasyonu parametrelerinin FTV'lü hastalarda sabit olmayıp yaşla ve hemodinamik durumla değişiklik gösterebilmesi ve ventrikülün sistolik ve diastolik fonksiyonlarını da değiştirebilmesi nedeniyle kolay, gösterebilmesi ve ventrikül sistolik ve diastolik fonksiyonlarını da değiştirebilmesi nedeniyle kolay tekrarlanabilir bir metod olarak EKO ile tayininin mümkün ve yararlı olduğu düşünüldü.

Apikal hipertrofik kardiyomiyopati kendine özgü morfolojik ve klinik özellikleriyle hipertrofik kardiyomiyopatilerin özel bir alt grubunu oluşturmaktadır ve ilk kez bildirdiği Japonya dışındaki toplumlarda oldukça nadir görülmektedir. Bu yazıda kliniğimize atipik göğüs ağrısıyla başvuran; tanısı EKG, iki boyutlu ekokardiyografi ve manyetik rezonans incelemeleri sonucu konulan apikal hipertrofik kardiyomiyopati olgusu ve ilgili literatür sunulmaktadır.