AMAÇ Bu çalışmada, kardiyojenik şokla başvuran ST yükselmeli miyokart enfarktüslü (STYME) hastalarda primer perkütan koroner girişimin (PKG) etkinliği ve sonuçları değerlendirildi.
Çalışma planı: Çalışmaya STYME’ye bağlı kardiyojenik şok nedeniyle primer PKG uygulanan ardışık 91 hasta (66 erkek, 25 kadın; ort. yaş 61±11) alındı. Tüm klinik ve anjiyografik verilerle birlikte hastane içi ve uzun dönem sonuçlar geriye dönük olarak toplandı. Olgular, hastane içi dönemde mortalite gelişen (n=59, %64.8) ve gelişmeyen (n=32, %35.2) hastalar olarak iki gruba ayrıldı.
Bulgular: Hastane içi mortalite gelişen grupta yaş (ort. 62.7±11.1 ve 57.7±11.4; p=0.04) ve diabetes mellitus (DM), renal yetersizlik ve miyokart enfarktüsü öyküsü sıklığı daha yüksekti. Çoklu damar hastalığı (p=0.004) ve sirkumfleks arter tutulumu (p=0.03) mortalite gelişen grupta; tirofiban (p=0.02) ve stent kullanımı (p=0.007) sağkalım grubunda daha yüksek orandaydı. İşlem başarısı mortalite gelişen grupta anlamlı derecede düşük bulundu (%39 ve %84.4%; p<0.001). Yaşayan 32 hastanın ortanca 26 aylık takibi sırasında yalnızca üç hastada (%9.4) kardiyovasküler ölüm görüldü. Çokdeğişkenli analizde, başarısız işlem (odds oranı 7.2, %95 güven aralığı 1.77-29.27; p=0.006) ve DM (odds oranı 3.92, %95 güven aralığı 1.13-13.62; p=0.03) hastane içi mortalitenin bağımsız belirleyicileri olarak bulundu.
Sonuç: Hastane mortalitesi, STYME ve kardiyojenik şokun birlikte görüldüğü olgularda oldukça yüksektir. Başarılı primer PKG, bu hastalarda hastane mortalitesini yarı yarıya azaltmaktadır. Ayrıca, başarısız işlem ve DM hastane içi mortalitenin bağımsız belirleyicileridir.
Copyright © 2025 Türk Kardiyoloji Derneği Arşivi