Mitral Kapak Hastalığı Nedeniyle Kapak Cerrahisi Uygulanan Hastalarda Subvalvüler Kalınlaşmanın Preoperatif Transtorasik ve Transözofajiyal Ekokardiyografi ile Değerlendirilmesi: Abascal Skoru ile İlişkili Ekok

Çalışmamız mitral kapak operasyonu uygulanan romatizmal mitral kapak hastalığı olgularında ; transtorasik ve transözofajiya/ ekokardiyografi (!TE, TEE ) yöntemleriyle, Abaseat skorlamasma göre belirlenen subvalvüler kalınlaşma derecelerini karşılaşw·mayı amaçlamaktadır. Çalışmamız, ayrıca semikantitatif subvalvüler skorlamamn buna karşılık gelen ortalama mitral gradient, mitral kapak alanı, korda uzunlukları, kalsifikasyon ve mitral yetersizliği derecesi bakımından kantitatif temelini araştırmayı, mitral kapak replasmanı ve rekonstrüksiyon uygulanan olguların subvalvüler kalıniaşma derecelerini karşı/ aştu-mayı amaçlamaktadır. Çalışma materyali TTE ve TEE uygulanmış olan 364 romatizmal mitral kapak hastalığı olgusundan (241 K, 123 E, ort. yaş 41 +22.6) oluşturulmuş olup, bu elguların 210' una mitral kapak rep/asmanı, 154'iine mitral kapak rekonstrüksiyonu uygulanmıştır. Mitral subva/viiler kalınlaşma ve ka/sifikasyon değerlendirmesi TTE ile Abaseat skorlamasına göre yapılmıştır. Ayrıca anterolateral ve posteromedial korda uzwılukları (cm) TEE ile ölçülmüş, mitral kapak replasmam uygulanan olguların eksize edilen kapakları subvalvüler skor, antero/atera/ ve posteromedial korda uzunlukları bakımından değerlendirilmiştir. Transtorasik subvalvüler skora göre /, 11,/l/ ve IV derece kalıniaşma 177(% 48.6).107(%29.4), 65(%17.8) ve 15(%4.1) olguda saptanmıştır. Sırasıyla, ortalama gradient (mmHg) ve mitral kapak alanı bakımından subvalvüler katınlaşma skoru I ve ll olanlar arasında anlamlı fark bulunmamış, I ve lll (p<0.0004 ve p=0.0001 ), ll ve lll(p=0.02 ve p<0.00001), lll ve IV (p=O.Ol ve p<0.005) arasında anlamlı fark saptanmıştır. Berızer şekilde TEE ile ölçiilen anterolatera/ ve posteromedial korda uzunlukları bakımından subva/vüler kalm/aşma skoru I ve lll (p<0.0005 ve p<0.0005), ll ve lll (p<0.001 ve p<0.005), lll ve IV (p<0.005 ve p<0.005) grupları arasında anlamlı fark saptanmıştır. İleri mitral yetersizliği sıklığı bakımından subvalvüler kalıniaşma skorundaki artışa paralel bir azalış gözlenmekte olup, ileri mitral yetersizliği sıklığı bakımmdan subvalviiler skoru IJI ve lll olgular arasmda anlamlı fark gözlenmekteydi (p<0.05). Genel olarak mitral kalsi/ikasyon ile subvalvüler kalıniaşma skoru arasmda ilişki bulunmamıştır. Transtorasik subvalviiler kalıniaşma skoru, TEE ile bulunan (r=0.91, p<0.001) ve eksiıyon sonrası makroskopik olarak değerlendirilen subvalvüler kalm/aşma skoru (r=0.9, p<0.001) ile yüksek korelasyon, basınç yarılanma zamanı ile ölçülen (r=- 0.53, p<0.05) ve planimetrik mitral kapak alanı (r=-0.5, p<0.05 ) ile orta derecede negatif korelasyon gösteriyordu. Eksize edilen kapaklarda makroskopik m01jolojik değerlendirmede bulunan ortalama anterolateral ve posteromedial korda uzunlukları da preop TEE ile bulunan korda uzunlukları ile iyi korelasyon gösteriyordu (r=0.8, p<0.001 ve r=0.82, p<0.001 ). Transtorasik ekokardiyografi ve TEE ile belirlenen subvalvüler ka/ m/aşma skorları mitral kapak replasmanı uygulanan olgularda, mitral rekonstrüksiyon uygulanan olgularınkine göre anlamlı olarak yüksek bulundu (p<0.05 ve p<0.05). Sonuç olarak; 1) Gerek TTE, gerekse TEE'nin kapak operasyonu sırasında cerrahi seçimin kapak replasmam veya tamiri yönünde olup olamayacağını öngörebilen, subvalvüler kalınlaşmamn değerlendirilmesinde güvenilir yöntemler olduğunu, 2) Abaseat skor/amasımn TEE ile ölçülen korda uzunluklarını yansilabi/en semikantitatif bir yöntem olduğunu, 3) subvalviiler kalıniaşma skoru I ve ll olan olgular arasında ortalama mitral gradient, mitral kapak alanı ve korda uzunlukları bakımından anlamlı bir fark bulunmadığından, bu iki kalıniaşma derecesinin hafif, lll ve IV. derece kalınlaşmamn ise orta ve ileri kalınlaşma olarak düşünii/mesinin mümkün olabileceğini, 4) romatizmal mitral kapakta subvalvüler kalıniaşma ile kalsijikasyon derecesinin biribiriyle ilişkili bulunmadığılll düşünüyoruz.