Enfektif endokarditle ilişkili ST yükselmeli miyokart enfarktüslü hastalarda revaskülarizasyon stratejileri: STEMI-ENDO Kayıt Çalışması

AMAÇ
Enfektif endokardit (EE) ile ilişkili ST yükselmeli miyokart enfarktüsü (STYME) oldukça nadirdir. Bu acil durumun yönetimi konusunda net bir klinik fikir birliği yoktur. Bu çalışmada, bu hasta popülasyonunda tedavi stratejilerinin klinik sonuçlarını açıklamayı amaçladık.

YÖNTEMLER
Çalışma popülasyonu, EE ile ilişkili STYME tanısı almış, geriye dönük olarak değerlendirilen 19 hastadan (dokuz kadın; ortalama yaş 52±11.8 yıl) oluşuyordu. Transözofageal ekokardiyografi ile tüm hastalarda vejetasyon tespit edildi. Çalışma popülasyonu hastane içi mortaliteye göre iki gruba ayrıldı.

BULGULAR
Başlıca klinik belirtiler nefes darlığı (%89.5), ateş (%78.9) ve göğüs ağrısı (%63.2) idi. Tüm hastalara kateter bazlı koroner anjiyografi yapıldı. Tüm olgularda etken izole edildi ve yedi olguda (%36.8) Staphylococcus aureus belirlendi. En sık görülen enfarktüs sol ön inen arterdeydi (n=12 [63.2%]). Tedavi stratejileri mekanik trombektomi (n=1), stent implantasyonunu takiben kapak replasmanı (n=5), direkt balon anjiyoplasti (n=4), koroner arter baypas greftleme ile birlikte kapak replasmanı (KABG; n=6) ve tıbbi takip (n=3) idi. Ayrıca, miyokart enfarktüsünde tromboliz III akım, hayatta kalma grubunda anlamlı derecede daha yüksekti (%100’e karşı %0, p<0.001). Tüm bu hastalar revaskülarizasyon için KABG veya stent implantasyonunu tercih etti.

SONUÇ
Mevcut veriler, stent implantasyonu veya KABG ile revaskülarizasyon içeren bir revaskülarizasyon stratejisinin, EE ile ilişkili STYME hastalarında daha düşük mortalite oranına sahip olduğunu göstermektedir.